بیگانه‌ی غریب

هوا گرم بود و من عرق می‌ریختم.

هوا گرم بود و به من فقط یک شانس داده بوده شده بود. 

من عرق می‌ریختم و حتی نمی‌دانستم که آیا می‌خواهم که تیرم را به هدف بزنم یا نه. 

فقط یک شانس داشتم و هوا خیلی خیلی گرم بود. 

اگر تیرم را به هدف می‌زدم لابد فایده داشت.

عرق می‌ریختم و چسبناک شده بودم و فقط به من یک شانس داده شده بود. 

یک شانس. یک تیر. یک هدف. یک من. 

چسبناک فکر می‌کردم. آیا اصلن می‌خواهم تیری بزنم؟ 

هوا گرم بود و من چسبناک‌تر و چسبناک‌تر می‌شدم.

یک شانس. یک تیر. یک هدف. یک من. 

عرق می‌ریختم و از خود می‌پرسیدم که آیا همین یک شانس را می‌خواهم یا نه. 

نه شانس را می‌خواستم و نه هدف و نه تیر و نه من. فقط می‌خواستم که عرق نمی‌ریختم.